வெற்றி நமதே..

கடந்த சில நாட்களாக அதிகப்படியான நேரத்திற்கு வேலை..

அதையெல்லாம் மனம் விரும்புவதேயில்லை..
எனினும் - செய்தாக வேண்டிய சூழ்நிலை..

உலகெங்கும் வேலை நேரம் எட்டு மணி என்றாலும் -
இந்தப் பாலை வெளியில் பத்து மணி நேரம் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது..

வேலை!.. விரும்பி ஏற்றுக் கொண்ட ஒன்று!..

அவ்வப்போது முன்னுக்குப் பின் முரணாகவே இருக்கும்..

வேலைத் தளத்தின் நிகழ்வுகள்!?..

அவைதான் மனதில் ரணங்களை ஏற்படுத்துபவை..

அன்பின் திரு கில்லர்ஜி அவர்கள் -
இங்குள்ள வேலைச் சூழலைப் பற்றி சொல்லியிருந்த வார்த்தைகள் இதோ!...

முட்டாளாக இருப்பதை விட

முட்டாளாக நடிப்பது கொடுமை!..

வளைகுடா நாட்டில் -
பரந்து விரிந்து கிடக்கும் வறண்ட பாலை நிலத்தை விடவும்
மூடர்களால் நிறைந்த வேலைத்தளம் தான் கொடுமையான விஷயம்!..

சரி.. அதைப்பற்றி வேறொரு நாளைக்கு
வாய்ப்பு கிடைக்கும் போது பேசுவோம்!..

இன்று விடியற்காலையில் - வேலைத்தளத்திலிருந்து திரும்பியதும்
அன்பின் திரு. சே. குமார் அவர்களின் தளத்தினைக் கண்டேன்..

பிரதிலிபி எனும் வலைத்தளம் நிகழ்த்திய சிறுகதைப் போட்டியில்
வெற்றி வாய்ப்பு நழுவியதைப் பற்றி அந்தப் பதிவில் குறிப்பிட்டிருந்தார்..

அதிலிருந்து ஒரு பகுதி இதோ!..

வெற்றி நமதில்லை

பிரதிலிபி - கொண்டாடப்படாத காதல்கள் போட்டிக்கான முடிவுகள் அறிவிக்கப்பட்டு விட்டன.. 

வெற்றி பெற்ற எழுத்தாளர்களுக்கு வாழ்த்துக்கள். 

இந்த முறையிலான தேர்வு சரியாக வருமா என்று தெரியவில்லை. கொடுக்கப்படும் மதிப்பெண்களை வைத்தும் வாசித்தவர்களை வைத்தும் தேர்ந்தெடுக்கும் முறை சரிதானா தெரியவில்லை. 

நானெல்லாம் யாருக்குமே ஓட்டுப் போட முடியவில்லை... 

அவர்களிடம் தனிப்பட்ட முறையில் மின்னஞ்சல் பண்ணிக் கேட்டபோது உங்களுக்கு நீங்களே வாக்களிக்க முடியாது. மற்றவர்களுக்கு அளிப்பதில் பிரச்சினை இல்லை என்றார்கள்... 

ஆனாலும் முடியவில்லை.. 

அப்படித்தான் என் நண்பர்கள் சிலரும் எனக்கு வாக்களிக்க முடியவில்லை என்றார்கள். 

20 மதிப்பெண்கள் வாங்கிய இந்து என்பவர் முதல் பரிசை தட்டிச் சென்றிருக்கிறார். 

எனக்கு கிடைத்தது 13 மதிப்பெண்கள்.. எனது கதை அதிக மதிப்பெண்கள் வரிசையில் நாலாவது இடம் என்று நினைக்கிறேன். 

நிறைய நல்ல எழுத்தாளர்களின் எழுத்துக்களுக்கு ஒரு மதிப்பெண் கூட கிடைக்கவில்லை என்பதும் சிலருடைய எழுத்து வாசிக்கப்படவே இல்லை என்பது மிகப்பெரிய வேதனை... 

இப்படிப்பட்ட முறையிலான போட்டித் தேர்வுகளில் நல்ல எழுத்துக்கு அங்கீகாரம் கிடைப்பதில்லை.. 

அதற்கு மாறாக அதிக நண்பர்களை முகநூலில் வைத்திருப்பவர்களே வெல்ல முடியும்... 

பிரதிலிபி - இனி வரும் போட்டிகளில் இந்த முறையிலான தேர்வை மாற்றி அமைத்தால் நல்லது. 

ஒரு மதிப்பெண் கூட கிடைக்காத நல்ல எழுத்துக்காரர்கள் போட்டிகளை தவிர்க்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். 

நான் இங்கு சொல்ல விரும்புவது -

எனக்கு அங்கு கருத்திட்ட - மதிப்பெண்கள் அளித்த அனைத்து உறவுகளுக்கும்

மேலும், கதை ரொம்பப் பிடித்துப் போய் அதற்கென தனிப்பதிவு இட்ட அன்பின் ஐயா. துரை. செல்வராஜூ அவர்களுக்கும் மனம் நிறைந்த நன்றி. 

அந்தக் கதையை விரைவில் இங்கு பகிர்கிறேன்.

* * *

அவருடைய வார்த்தைகளைக் கண்டு மிகவும் வருத்தமடைந்தேன்..

மதிப்பெண்கள் என்பது ஒரு புறம் இருக்கட்டும்...

எழுத்துக்கள் வாசிக்கப்படவில்லை எனும் போது -

நல்ல எழுத்துக்காரர்கள் போட்டிகளை தவிர்க்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள்.

ஒரு சமயத்தில் எழுதுவதையும் தவிர்த்து விடுவார்கள்..

நாற்பது ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஒரு நிதர்சனத்தினைக் கண்டு வியந்து நிற்கின்றேன்..

கதைகளும் கவிதைகளும் என்னுள் அரும்பியபோது - எனக்கு வயது பதினேழு..

எழுதிக் கொடுத்த திருமண வாழ்த்து மடல்கள் - எத்தனை எத்தனையோ!..

எனது ஆக்கங்களை அன்றிருந்த வாரஇதழ்களுக்கு அனுப்பி வைப்பதே பொழுது போக்கு!..

முழு நாளும் நூலகத்தினுள் தான் கழிந்தது..

எனது கதைகளும் கவிதைகளும் - வழக்கம் போலவே,
என் தந்தையின் காதுகளுக்குச் சென்றன..

உருப்படுற வேலையைப் பாருப்பா!..

என்றார் - நிதானமாக.. வேறொன்றும் சொல்லவில்லை..

ஆனால், எனது கதைகளும் கவிதைகளும் அவருடைய நெஞ்சினுள் மகிழ்ச்சியை விதைத்திருந்ததை அப்புறம் தான் தெரிந்து கொண்டேன்..

1950 களில் தஞ்சையில் நாடகக் குழு ஒன்றினை நடத்தியவர் - என் தந்தை..

அந்த காலகட்டத்தில் திரு M.R. ராதா, கலைஞர் கருணாநிதி, நடிகர் திலகம் சிவாஜி கணேசன் ஆகியோருடன் நட்புறவில் இருந்தவர்..

தஞ்சை ராமநாதன் செட்டியார் ஹாலில் பல நாடகங்களை நடத்தியவர்..

சரி.. விஷயத்திற்கு வருவோம்!..

நிறைய நல்ல எழுத்தாளர்களின் எழுத்துக்களுக்கு ஒரு மதிப்பெண் கூட கிடைக்கவில்லை என்பதும் சிலருடைய எழுத்து வாசிக்கப்படவே இல்லை என்பது மிகப்பெரிய வேதனை... 

- என்பதான கருத்து வருத்தத்திற்குரியது..

அவரவருக்கும் அவர்களின் படைப்பின் மீது நம்பிக்கை இருக்கும்..

அதனைத் தகர்த்துக் கொண்டு வேறொன்று மேலேறிப் பயணிப்பதைத் தாங்கிக் கொள்வதென்பது இயல்பான விஷயமில்லை...

தமது எழுத்துக்கள் கவனிக்கப்படவே இல்லை எனும் போது ஏற்படும் வலி!..

அதைத்தான் திரு. குமார் அவர்கள் கூறுகின்றார்..

அதனை நிஜமாகவே உணர்ந்திருக்கின்றேன்..

ஆனந்த விகடனுக்கு - தஞ்சையைப் பற்றிய தகவல் தொகுப்பு ஒன்று கலையகம் எனும் பெயரில் அனுப்பி வைத்தேன்..

அதனை ஏற்றுக் கொண்டு வெளியிட்டதுடன்- அந்த வாரத்தின் இதழும் ரூ.30/- பரிசுத் தொகையும் வழங்கி மகிழ்வித்தனர்..

அதன்பின் - எனது படைப்புகளில் ஒன்று
வேறொரு இதழில் வேறொரு பெயரில் வெளியானது..

அதிர்ச்சி.. ஆச்சர்யம்..

அப்போது - 35 ஆண்டுகளுக்கு முன் - பேனாவினை மூடி வைத்தேன்..

கதை, கவிதை - அனைத்தையும் புறக்கணித்தேன்..

ஆனாலும், கற்பனையின் ஊற்றுக் கண்களைத் திறந்தே வைத்ததேன்!...

நெருங்கிய நண்பர்களுக்கு மட்டும் சில கவிதைகள்..

எனது கற்பனைக் காட்டுக்குள் நானே வனவாசம் செய்தேன்..

காலங்கள் - காட்டுக் குதிரைகளாக ஓடிப் போயின..

2012 நவம்பர் மாதம் தஞ்சையம்பதி மலர்ந்தது..

எனக்கென தளத்தினை வடிவமைத்ததும் தான் சுதந்திரக் காற்று சுற்றிச் சூழ்ந்தது..

எனது தமிழ்.. எனது தளம்..

எனது எண்ணம்.. எனது எழுத்து!..

இவற்றின் மீது மேலாண்மை செய்திட இனி எவரும் இல்லை!..
என்ற எண்ணமே - இனித்திருந்தது நெஞ்சினில்!..

கவிதைகளுக்காகவும் கதைகளுக்காகவும் தான்
இந்தத் தளத்தினைத் தொடங்கினேன்...

நினைத்தது ஒன்று.. ஆனால் நடந்தது வேறொன்று!..

அவ்வப்போது - இயற்கை நலன்களைப் பற்றிய பதிவுகள் - என்றாலும்..
தேவாரம், திருத்தலம், திருக்கோயில் செய்திகளே பதிவுகளாகின்றன!..

வலைச்சரத்தில் முதன்முதலில் அம்பாளடியாள் அவர்கள் அறிமுகம் செய்தார்..

அதன்பின் - பலமுறை தஞ்சையம்பதி வலைச்சரத்தில் சிறப்பிக்கப்பெற்றது..

ஆயினும் வருவோரும் கருத்துரைப்போரும் குறைவு..

எனது தமிழும் எனது தளமும் 

இறையியலைக் கொண்டிலங்குவதால் 

குறையுடையதாகிப் போனதுவோ!..

அது நிறையே அன்றி - குறையானதும் அல்ல.. குறைவானதும் அல்ல!.

எனினும்,

மிகுந்த வருகையாளர்களைக் கொண்டிருக்குமேயானால் -
குமார் அவர்களுடைய சிறுகதையினை பிரதிலிபியில் வாசித்ததும்,
அதில் மனம் லயித்து அதற்காகவே ஒரு பதிவினை வழங்கி
நண்பர்கள் மத்தியில் அறிமுகம் செய்து - வாக்களிக்குமாறு
கேட்டுக் கொண்டது நிறைவேறியிருக்கும்..

பெரும்பான்மையான வாக்குகள் அந்தச் சிறுகதைக்குக் கிடைத்திருக்கும்..
நண்பர் குமார் அவர்களும் வெற்றிக் கனியை எட்டியிருப்பார்...

நூலிழை இடைவெளியில் தான் வெற்றி விலகிப் போயிருக்கின்றது..

இழப்பு - வெற்றிக்கேயன்றி - நமக்கு அல்ல!..

மகாகவி காளிதாஸ் எனும் திரைப்படத்தில் - கவியரசர் கண்ணதாசன்,

ஊருக்குக் கதை சொல்வோர்
உள்ளத்தை வதை செய்தால்
சீர் பெறும் கவி வாழுமா?..

- என்று கேட்டிருப்பார்...

தஞ்சையம்பதியின் பதிவு ஒன்றினைத்
தனது பெயரில் ஒருவர் வெளியிட்டிருந்தார் - சில வருடங்களுக்கு முன்!..

பதிவின் முத்திரைச் செய்திகள் - அங்குமிங்கும் சுற்றிக் கொண்டு
Facebook - வழியாக எனக்கே வருகின்றன..

அதைக் கண்டு வரும் சீற்றம் - ஒரு நிமிடம் தான்.. அதன்பின்,

காய்த்த மரம் தானே கல்லடி படும்!.. என, மனம் அமைதியாகி விடும்..

அவ்வாறு செய்தவர்கள் தான் ஒருசிலர் தான்.. எனினும்,
அதுவே என் எழுத்துக்களுக்கான வெற்றி எனக் கருதுகின்றேன்...

அன்பிற்குரிய நண்பர்கள் வற்புறுத்தியதால்தான் -
கடந்த வருடம் நடந்த சந்திப்பு விழாக் குழுவினர் நடத்திய போட்டியில் -
பொருள் பொதிந்த பதிவுகளுடன் கலந்து கொண்டேன்...

எழுத்துக்கள் - எண்ணங்கள் என்ற ஆவல் மட்டுமே மீதூறியிருந்தது...

அந்த வேளையில் கூட,

வெகுவான பார்வையாளர்கள் தளத்திற்கு வந்து கருத்துரைத்ததில்லை..

மிக சிரமமான சூழ்நிலை அப்போது..

தங்கியிருந்த அறையை முற்றாக ஒழித்துக் கொடுக்க வேண்டும்..
அந்த வாரத்தில் திட்டமிட்டபடி ஊருக்கும் பயணப்பட வேண்டும்..

நம்புவது கடினம்!..

தங்கியிருந்த அறையை விட்டு கிளம்புவதற்கு
முதல் நாள் வரை விழாவினைக் குறித்த பதிவுகள் தான்!..

இதெல்லாம் வெளியில் தெரிந்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை!..

இந்த சமயத்திலாவது இவர்களெல்லாம் எனது தளத்திற்கு வரவேண்டும்!..
- என விரும்பினேன்..

அந்த ஆவல்.. அது தான் நிறைவேறவில்லை!..

அதற்குக் காரணம் -

இதயப் பெருவெளியில் இணையாத காரணமாக இருக்கலாம்..

ஆனால் - இதற்கெல்லாம் கவலை கொள்ள நேரமில்லை..

இன்னொரு எழுத்தினை விளைவிக்கும் எழுத்தே - எழுத்து!..

இப்படி யாரும் சொல்லியிருக்கின்றார்களா?.. எனக்குத் தெரியாது..

ஆனாலும் - என் நெஞ்சகத்தினுள் சிம்மாசனம் இட்டு அமர்ந்திருப்பது..

அன்பின் குமார்!..

தங்கள் எழுத்து என்னுள் ஒன்றினைத் தோற்றுவித்தது..

அந்த வகையில் வெற்றி உங்களுடையதே!..

அதை விடுத்த எதிர்மறை எண்ணங்களைத் தவிர்க்கவும்..

கவிச் செருக்கு!.. என்று இன்னொன்று உள்ளது..

நாமே வெல்வோம்!. - என்பது அது..

ஆனாலும், பிறர் கொண்ட நேற்றைய வெற்றிகள் எல்லாம் என்ன ஆயின?..

எவருக்கும் தெரியாது!..

ஒரு மதிப்பெண் கூட கிடைக்காத நல்ல எழுத்துக்காரர்கள் போட்டிகளை தவிர்க்க ஆரம்பித்து விடுவார்கள். 

- எனும் தங்களுடைய வரிகளுக்காகவே இந்தப் பதிவு!..

புத்தியுள்ள மனிதரெல்லாம் வெற்றி காண்பதில்லை..
வெற்றி பெற்ற மனிதரெல்லாம் புத்திசாலி இல்லை!..

- என்று வரைந்த கவியரசர்,

குழந்தையின் கோடுகள் ஓவியமா - இந்தக்
குருடன் வரைவது ஒரு காவியமா!..

- என அவையடக்கமும் கூறுவார்..

குழந்தையின் கை தீட்டிய கோடுகள் 

ஓவியம் ஆவதும் காவியம் ஆவதும்

யாருடைய கையில்!.. 

வாழ்க நலம் 

***