குறுக்குத் தெரு

 

நாடும் வீடும்

நலம் பெற வேண்டும்

பகையும் பிணியும்

தொலைந்திட வேண்டும்..

***

இன்று கார்த்திகை 6

  செவ்வாய்க்கிழமை

இன்றொரு சிறுகதை

-: குறுக்குத் தெரு :-

குறுக்குத் தெருவில்  இங்கிருந்து அங்கும் அங்கிருந்து இங்குமாக ஓடிக் கொண்டிருப்பதே இந்த மூன்றுக்கும் வேலை..

என்றாலும் -

மொத்தம் நான்கு குட்டிகள்.. 

இவற்றின் மகாத்மியம்

என்னவென்றால் குட்டிகளை ஈன்று கொஞ்சிக் கொண்டிருந்த தாய் திடீரெனக் காணாமல் போய் விட்டது.. 

அதற்கு என்ன ஆயிற்றோ.. ஏது ஆயிற்றோ.. - என்று கவலைப்படுவதற்கு யாரும் இல்லாமல் போனார்கள்..

இங்கே இருப்பவர்கள் எல்லாரும் நவநாகரீகத்தில் பிறந்தவர்கள். சொந்த பந்தங்களை நெருங்க விடாமல் தன்னந் தனியாக இருப்பதே கௌரவம் என்னும் கோட்பாட்டை உடையவர்கள்..

அந்த வீடுகளும் பெரிய பெரிய கம்பிக் கதவுகளுடன் கூடியவை. இரவிலும் பகலிலும் அடைத்தே கிடப்பவை.. 

அப்படியான தெருவில்

அனாதைகளாய்த் திரிந்து கொண்டிருந்த குட்டிகளில் கறுப்புக்கு மட்டும் யோகம் அடித்தது..

கடைசி வீட்டுக்காரர்கள் தூக்கிச் சென்று கழுத்தில் பட்டை ஒன்றைக் கட்டி வீட்டின் உள்ளேயே வைத்துக் கொண்டார்கள். கறுப்பு அந்த வீட்டின் வளர்ப்பாகி விட்டது..

அது முதற்கொண்டு இந்த மூன்றும் ஒன்றுக்குள் ஒன்று என உறுதுணையாகி விட்டன. தம்முள் சண்டை இட்டுக் கொள்வதோ கடித்துக் கொள்வதோ இல்லை..

கூப்பிட்டு ஒரு கை சோறு வைப்பவர் என்று எவரும் இல்லை.. 

ஆனாலும்

ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் மட்டும் வீடுகளுக்கு வெளியே

புலால் உணவின் மிச்சங்கள் நிறைய வந்து விழும். அன்றைக்கு மட்டுமே இதுகளுக்குக் கொண்டாட்டம்..

காரணம் அந்தப் பக்கத்தில் வசிப்பவர்கள் எல்லாருமே அரசுப் பணி, வங்கிப் பணி என்ற இயந்திரங்களுக்குள் இயந்திரங்களாக இருப்பவர்கள். காலையில் கிளம்பிப் போனால் சூரியன் இறங்கியதற்குப் பிறகே திரும்புவார்கள்..

ஒரு சில வீடுகளில் மட்டுமே இளஞ்சிறார்கள். வயதானவர்கள்..  

அவர்களும் இதுகளிடத்தில் இன்முகம் காட்ட மாட்டார்கள்..

ஆனால் இதுகளுக்கு மனிதர்களுடன் பழகுவதற்கு  ஆசை கிடந்து அடித்துக் கொள்ளும்..  

பிள்ளைகளைப் பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்வதற்காக காலையில்

 - டுடுட்..டுடுட்.. - என்ற சத்தத்துடன் ஆட்டோ வரும் போது இதுகளுக்கும் உற்சாகமாகி விடும்.. முன்னும் பின்னுமாக குதித்துக் கும்மாளம் குதூகலம்.. 

அந்த ஆட்டோக்காரன் கடுப்பாகி கீழே இறங்கி கல்லை எடுத்து எறிவான்... 

ஒருசமயம் குட்டியின் மீது கல் விழுந்ததில் பாவம் துடித்துப் போய் விட்டது.. அதிலிருந்து ஆட்டோ வரும் போது அதன் அருகில் சென்று குதிப்பது பிடிக்காமல் போயிற்று..

மாலை நேரங்களில் பெரியவர் சிலர் வெளியே நடை பழகும் போது அவர்களுக்குத் துணையாய் நடப்பதற்கு மனம் துடிக்கும்...

ஆனால் - 

அவர்களோ கையில் வைத்திருக்கும் தடியை ஓங்கியபடி  ' சூ' என்பார்கள்.. இதுகளுக்கு " சீ " என்றாகி விடும்...

ஒன்றும் பிடிபடாமல் அலுத்துப் போய் மண்டிக் கிடக்கும் புதர்களைப் பிறாண்டும் போது 

உள்ளேயிருந்து விஷ ஜந்துகள் கலைந்து ஓடும்.. 

உற்சாகத்துடன் துரத்திக் கொண்டு ஓடினால் ' புஸ் ' என்ற சத்தத்துடன்  தலையைத் தூக்கிக் கொண்டு நிற்கும் வகையறாக்கள் அதெல்லாம்.. அதற்குப் பிறகு ரெண்டு நாளைக்கு காய்ச்சல் தான்.. நடுக்கம் தான்..

இப்படியான நிகழ்வுகளுக்கு இடையே குட்டிகள் மூன்றும் பசங்களாகி விட்டன..  உடல் வாளிப்பாகி குரலும் மாறி விட்டது. மண்ணைப் பிறாண்டும் வேகமும் அதிகமாகி விட்டது..  இருந்த போதும் ஒன்றுக்கு ஒன்று ராசியாகவே இருந்தன..

அங்கிருக்கும் பிள்ளையார் கோயிலும் புங்க மரத்து நிழலும் தான் இருப்பிடம் என்றாகிய நிலையில், ஒருநாள் ஆட்கள் சிலர் வந்தார்கள்..

" தெரு நாய்களுக்கு தின்னக் கொடுத்தால்  தீராத பாவமும் தீருதாம்!.. " -  என்றபடி பிஸ்கட் போட்டார்கள்.. போய் விட்டார்கள்.. 

பிஸ்கட்கள் வாசமாகவும் புதுவித சுவையாகவும் இருந்தன..

சில நாட்கள் கழித்து மீண்டும் வந்தார்கள்.. பிஸ்கட் போட்டார்கள்.. போய் விட்டார்கள்.. 

மறுபடியும் எப்போது வருவார்கள் என்றிருந்தது பசங்களுக்கு..

அன்றைக்கு ஞாயிற்றுக் கிழமை..  காற்றில் வந்த புலால் வாடை பசங்களுக்குக் கிளுகிளுப்பாக இருந்தது.. வாலைக் குழைத்தபடி  ஓடினார்கள்.. 

சொல்லி வைத்த மாதிரி இந்த வீட்டிலும் அந்த வீட்டிலும் அதற்கடுத்த வீட்டிலும் இலையோடு எலும்புகள் வாசலிலேயே இருந்தன.. சந்தோஷமாக உள்ளே நுழைந்ததும் வாசல் கம்பிக் கதவுகள் சடாரென அடைத்துக் கொள்ள சாம்பல் நிறத்தான் மட்டும் அலறி அடித்துக் கொண்டு வெளியே வந்து விழுந்தான்..

விழுந்த வேகத்தில் எழுந்து பிள்ளையார் கோயிலை நோக்கி ஓடினான். அங்கே பிஸ்கட் பாக்கெட்டுடன் சிலர். ஐந்தறிவு ஆனாலும் ஏதோ புரிந்தது. காதுகளை விறைப்பாக்கிக் கொண்டு  அவர்கள் மீது  பாய்ந்தான். கோபத்துடன் விழுந்து பிடுங்கினான்.. 

" ஆழ்ஃப்.. ஆழ்ஃப்.. ஆழ்ஃப்.. "

அவர்களோ கையில் இருந்த பிஸ்கட் பாக்கெட்டுகளை வீசி எறிந்து விட்டு தலை தெறிக்க ஓடிப் போனார்கள் ..

" இனிமே பிஸ்கட்டும் வேண்டாம்.. எலும்புத் துண்டும் வேண்டாம்.. "

உடன் பிறப்புகளைப் பறி கொடுத்து விட்டு தப்பித்து வந்த சாம்பல் ஏக்கத்துடன் பிள்ளையாரை நிமிர்ந்து பார்த்தபோது - 

அங்கே - 

நாய்களைப் பிடித்து வைத்துக் கொண்ட வீடுகளில் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள்..

" நாய் இல்லாத வீடு.. ன்னு பார்த்து பட்டப் பகல்.. ல கை வச்சிருக்கானுங்க.. இனிமே இது இங்கே குலைச்சிக்கிட்டு கிடக்கும்.. தைரியமா இருக்கலாம்.. என்ன

இதைக் கொஞ்சம் நல்லா கவனிக்கணும்.. அவ்வளோ தான்!.. "

" போலீசுக்குப் போய் கம்ப்ளெயிண்ட் கொடுக்க வேண்டியது தானே இந்த மாதிரி திருடிட்டாங்கன்னு!... "

" ஏன்?. வருமானத்துக்கு 

மேல இத்தனை பணமும் பவுனும் வெள்ளியும் எப்படிடா வந்தது..ன்னு நோண்டி நொங்கு எடுக்கறதுக்கா?... "

சிறைப்பட்டு விட்ட ஜீவன் இதைக் கேட்டபடியே சிந்தித்துக் கொண்டிருந்தது..

***