ஆண்டாள் அருளிய திருப்பாவை
திருப்பாசுரம் - 21
 |
| தோற்றமாய் நின்ற சுடரே!... |
மாற்றாதே பால் சொரியும் வள்ளல் பெரும் பசுக்கள்
ஆற்றப் படைத்தான் மகனே! அறிவுறாய்!
ஊற்றம் உடையாய்! பெரியாய்! உலகினில்
தோற்றமாய் நின்ற சுடரே! துயிலெழாய்!
மாற்றார் உனக்கு வலிதொலைந்து உன் வாசற்கண்
ஆற்றாது வந்து உன்னடி பணியுமா போலே
போற்றியாம் வந்தோம் புகழ்ந்தேலோர் எம்பாவாய்.!...
சுரந்திருக்கும் பாலைப் பெறுவதற்காக மடியின் கீழ் கலத்தைத் தாங்கினால் - கலத்தில் பால் பொங்கி - நுரையுடன் ததும்பும் வண்ணம் - தாமாகவே - தம் கன்றுகளுக்கு என்று கூட மறைத்துக் கொள்ளாமல் -
( நந்தகோபன் இருக்கையில் நமக்கு என்ன கவலை , நம் கன்றுக்கு தான் என்ன கவலை - என்று )
பாத்திரத்தை நிறைத்துத் தரும் வள்ளலாகிய பெரும் பசுக்களைப் பராமரித்து - பரிபாலித்து வரும் நந்தகோபனின் அன்பு மகனே!... துயில் நீங்கி எழுவாயாக!... பக்தர்களின் குறை தீர்த்து அருள்பவன் நீ!...
அடியவர் தம் அல்லல் தொலைய என்று அவதரித்தருளும் அருள் வடிவும் நீ!...
இப்புவனம் பெற்ற - பெரியனவற்றுள் எல்லாம் பெரியவன் நீ!...
இவ்வுலகின் தோற்றமாகத் தோன்றிய உயிர்களுக்கு உள்ளே, ஏற்றமாக நின்ற - நிறை சுடரும் நீ!...
( நீ இன்னும் தூங்குவது போல நடிக்கலாமா?...)
துயில் எழுந்து வருவாயாக!...
''நாம் வலியுடையோம் - வெல்லும் வகையுடையோம்'' என்று மார் தட்டி நின்ற மாற்றார் எல்லாம்,
உன்னைக் (கனவில்) கண்ட மாத்திரத்தில் - தங்கள் வலியை இழந்து, வகையை இழந்து -
''இனியும் தாமதித்தால் எங்கே நம் வாழ்வையும் இழந்து விடுவோமோ?..'' என்று அஞ்சி நடுங்கி அரண்டு புரண்டு ஆற்ற மாட்டாமல் அலறி அடித்துக் கொண்டு ஓடிவந்து -
உன் திருவடித் தாமரைகளைக் காணவும் வெட்கப்பட்டு, வேறு கதியின்றி மாளிகையின் வாசலில் - நின் பாத மலர்கள் பதிந்த படிக்கட்டுகளில் - தலை வைத்துக் கிடக்கின்றார்களே!....அவர்களைப் போல் -
நாங்களும் உன் வாசல் தேடி போற்றி வந்தோம்!...புகழ் மாலை சாற்றி வந்தோம்!... துயில் எழுந்து வருவாயாக!...
அடியவர் தம் அல்லல் தொலைய என்று அவதரித்தருளும் அருள் வடிவும் நீ!...
இப்புவனம் பெற்ற - பெரியனவற்றுள் எல்லாம் பெரியவன் நீ!...
 |
| உன்னடி போற்றி வந்தோம்!... |
( நீ இன்னும் தூங்குவது போல நடிக்கலாமா?...)
துயில் எழுந்து வருவாயாக!...
''நாம் வலியுடையோம் - வெல்லும் வகையுடையோம்'' என்று மார் தட்டி நின்ற மாற்றார் எல்லாம்,
உன்னைக் (கனவில்) கண்ட மாத்திரத்தில் - தங்கள் வலியை இழந்து, வகையை இழந்து -
''இனியும் தாமதித்தால் எங்கே நம் வாழ்வையும் இழந்து விடுவோமோ?..'' என்று அஞ்சி நடுங்கி அரண்டு புரண்டு ஆற்ற மாட்டாமல் அலறி அடித்துக் கொண்டு ஓடிவந்து -
உன் திருவடித் தாமரைகளைக் காணவும் வெட்கப்பட்டு, வேறு கதியின்றி மாளிகையின் வாசலில் - நின் பாத மலர்கள் பதிந்த படிக்கட்டுகளில் - தலை வைத்துக் கிடக்கின்றார்களே!....அவர்களைப் போல் -
நாங்களும் உன் வாசல் தேடி போற்றி வந்தோம்!...புகழ் மாலை சாற்றி வந்தோம்!... துயில் எழுந்து வருவாயாக!...
 |
| நன்றி - ரதி, தேவி |
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக
கருத்துகள் Gmail பயனர்களுக்கு மட்டும்..